در چند روزاخیر شمار زیادی از ساکنان شهرهای بزرگ با سفربه شمال ایران از جاذبه های شهرهای شمالی استفاده کرده اند. متاسفانه با هر بار حضور این دسته از گردشگران آثار بسیار زشتی بر جای می ماند که هر طبیعت گردی با دیدن مناظر ناهنجار چاره ای جز تاسف خورن به حال طبیعت ندارد.
گردشگران عزیز باید بدانند، فضایی را که اینگونه با انباشت زباله و پراکندن کیسه های پلاستیکی و بطری های یک بار مصرف آلوده می کنند، متعلق به تک تک افراد جامعه بوده و می باید برای تداوم حیات و تحویل آن به نسل های بعدی کوشید. حال که نسل جنگلها به همت عده ای سودجوی مسئول و غیر مسئول در حال انقراض است، وظیفه ی تمامی گردشگران، خاصه طبیعت گردانی که از جای جای ایران به مکانهای تفریحی می روند و از اکسیژن حاصله از درختانی که نسل های پیش از ما به یادگار گذاشته اند استفاده می کنند این است تا در حفظ آن کوشیده و روا نیست تا با کج فهمی و دگم اندیشی باعث نابودی آنها شویم.
در روزهای گذشته در سفری به شمال ایران، سری به منطقه ی بکر و زیبای " سقالکسار"(1) زدم، منطقه ای که واقعا با وجود همه ی بی تفاوتی های مرسوم این سالها، زیباست و مواهب طبیعی آن چشم هر بیننده ای را خیره خواهد کرد، متاسفانه با وجود تعبیه ی سطلهای زباله ی بسیار در جای جایش، زباله ها به طور وحشتناکی رها شده و در بسیار از موارد نیز آنها را در اطراف سطلهای زباله رها کرده و رفته اند.
رهگذری که حتی برای یک بار به دامن طبیعت می رود بداند، این سرمایه ی عظیم و هدیه ی خداوندی تنها به او تعلق ندارد، او باید بداند و ایمان داشته باشد که پس از او کسان دیگری نیز خواهند آمد و نیازمند استفاده از همان فضا هستند. بیاییم طبیعت را، دشت را، جنگل را، دریاچه های کوچک و بزرگ را، کویر را و هرچه که از مواهب طبیعی در گوشه گوشه ی این مرز وبوم داریم و کم نیز نیستند پاس بداریم و با استفاده ی درست از آن به نسل های بعدی نیز فرصت استفاده و بهره برداری بدهیم.
پی نوشت:
1-سد خاکی و دریاچه ی سقالکسار در نزدیکی "فلکده" از بخشهای اطراف رشت.
۱ نظر:
دست مریزاد
ارسال یک نظر